نويسنده و كارگردان: مجيد مجيدي
موسيقي: احمد پژمان
بازيگران: حسين عابديني، زهرا بهرامي، امير ناجي
خلاصه داستان:
پسر نوجواني كه در يك كارگاه ساختماني، امور خدماتي
كارگران را بر عهده دارد، پس از تصاحب جايگاه خود در كارگاه و جايگزيني
كارگر نوجوان ديگري، سعي در آسيب رساندن به كارگر نوجوان دارد، اما
رفتارهاي عاطفي وي، او را از مسير انتخاب شده باز مي دارد.
باران پس از فيلمهاي بدوك (1370)، پدر (1374)، بچه هاي آسمان (1375) و رنگ خدا (1377) پنجمين فيلم مجيد مجيدي است كه در نوزدهمين جشنواره فيلم فجر به نمايش درآمد و موفق شد جوايز متعددي را از جمله بهترين فيلم، كارگرداني، نقش اول مرد(حسين عابديني) ، صدابرداري (يدالله نجفي)، صداگذاري (محمدرضا دلپاك) و موسيقي (احمد پژمان) بدست آورد.
يادداشتي بر فيلم:
عاشقانه
نيمه اول فيلم تا جايي كه لطيف آن ساختمان نيمه كاره را ترك مي كند تا به جستجوي رحمت بپردازد، عالي است... باران سينماي ناب است... مجيدي بهترين مجيدي دهه هفتاد است. فضاسازي، معرفي شخصيتها، تعليق و غافلگيري و بازيها همه عالي است. عاشقانه ترين فصول سينماي مجيدي است. و يكي دو فصل درخشان هم دارد: فصلي كه لطيف متوجه مي شود رحمت دختر است. آن هم در آن سكوت و در پس زمينه زمزمه رحمت از پس پرده.... و فصل كبوترها. اما در نيمه دوم كمي اغراق، كمي ضعف در فيلمنامه، كمي تايم زياد، كمي افت و كمي سردرگمي وارد دنياي فيلم شده و مجيدي ناخودآگاه از دنياي نيمه اول كمي دور مي شود. با اينكه باز هم يكي دو فصل درخشان در نيمه دوم وجود داشته باشد: فصل رودخانه، جايي كه رحمت به داخل آب مي افتد و لطيف كه از پشت ديوار پل دارد رحمت را نگاه ميكند و نمي تواند به او كمك كند. و فصل آخر كه مجيدي به دنياي نيمه اول باز مي گردد و عاشقانه اش را تكميل مي كند. اگر ضعف فيلمنامه در نيمه دوم نبود، باران برآيند بچه هاي آسمان و رنگ خدا و بهترين فيلم مجيدي لقب مي گرفت